Anno Dijkstra

Op het terrein van het ziekenhuis staat een gesloten inrichting. Ik zag achter de gepantserde ramen mensen lopen. Ik realiseerde me dat die door hun omstandigheden niet in onze maatschappij mogen zijn. Ze zijn er uit vandaan genomen. Niet meer zichtbaar niet meer instaat tot direct sociaal contact. Dit gegeven maakt in mij een verlangen los om iemand weer zichtbaar te maken. Door alle vooroordelen en stigma’s heen te kijken of het mogelijk is een nieuw beeld van deze mensen te genereren die meer recht doet aan de volledige persoon, wat niet perse een mooier beeld van de persoon in kwestie hoeft op te leveren maar wel genuanceerder, menselijker.

Bewust zet ik de traagheid van mijn techniek in als kracht om onze omgang met representatie te onderzoeken. In het vijfde seizoen heb ik van één van de gevangene een ten-voeten-uit portret gemaakt. Dit was een langdurig proces van ongeveer twee maanden. In die maande was er alle tijd om elkaar te leren kennen. De traagheid heeft het ontmoeten een kans tot verdieping  gegeven die nodig is om de veelzijdigheid van een persoon, zijn  karakter en de gebeurtenissen die zijn levensverhaal hebben bepaald te leren kennen.

Uit de residentie zijn twee werken ontstaan. een installatie en een publicatie.

In een cabine vind het publiek een beeld dat het midden houd tussen een beeld in wording of in verval. Er zijn sporen van werken, er ligt nog wat gereedschap en resten van materiaal. Het zelfde materiaal als waarvan het beeld gemaakt is. Op een tafel staat een monitor, op de monitor loopt een tekst door het beeld. De teksten zijn fragmenten van een levensverhaal. Je vraagt je af of de teksten van de persoon in kwestie zijn, en of hij werkelijk bestaat. Het beeld staat er zwijgend maar fysiek aanwezig bij. Is hij in werkelijkheid ook zo; een gedrongen man iets wat dik, een stoere nonchalante, puberale houding en een vriendelijke uitstraling. Klopt het heftige agressieve dramatische verhaal met deze persoon?

 

Anno Dijkstra